We zouden het vaker willen doen, maar het komt er slechts zelden van: zonder kinderen, met zijn tweeën in een goed restaurant gaan eten. Een paar weken geleden lieten we ons door een lovende bespreking in de Volkskrant verleiden tot een reservering bij restaurant ’t Nonnetje in Harderwijk. Mac van Dinther gaf een 9 voor het eten en een 8 voor prijs/kwaliteit en dat trok ons wel aan. Wie de bespreking wil nalezen: op de website van het restaurant zijn deze en andere recensies te vinden. Toeval of geen toeval: in het oktobernummer van Perswijn komt ’t Nonnetje ook voor, dan als lokatie van een proeverij van rode wijnen uit het Loiregebied.
Restaurant ’t Nonnetje ligt aan de Vischmarkt in de oude binnenstad van Harderwijk. Je kunt er natuurlijk à la carte eten, maar gastheer Robert-Jan Nijland slaagt erin de meeste gasten te verleiden tot de Proeverij van de Dag, een menu van 6 of 7 bescheiden gangen, waarbij iedere gang een gerecht is uit de nationale of internationale keuken. Chef-kok Michel van der Kroft komt soms zelf aan aan tafel om de laatste hand aan een gerecht te leggen (bijvoorbeeld oude Beemsterkaas raspen over het knoflookschuim) en sommelier Bas Hurenkamp schenkt er passende wijnen bij. De wijnkaart bevat overwegend Europese wijnen. Op de avond dat wij er aten, dronken we wijnen uit Frankrijk, Zuid-Afrika, Portugal en Griekenland, maar ook Duitse en Oostenrijkse wijnen zijn in de kelder aanwezig.
We begonnen met een aperitief van crémant de Loire en een drupje Harderwijker kummellikeur. Daarbij werd een amuse opgediend die meteen de toon zette: een filodeeghoorntje met rilette van makreel en mierikswortelschuim. Het bruisende aperitief was een uitstekende begeleider van deze fascinerende amuse.
Het volgende gerecht was coquille St. Jacques met terrine van wortel en geitenkaas. Daarbij dronken we een witte wijn van Philippe Nusswitz uit de Cevennes, gemaakt van viognier, marsanne en roussanne, de Orénia 2006. De wijn was aromatisch, kruidig, met een beetje laurierdrop van de eikenhouten vaten, terughoudend met zijn zuren en een bescheiden alcoholpercentage (12,5%).
Voordat het volgende gerecht werd opgediend, zat de derde wijn al in het glas. Dit keer een wijn uit Zuid-Afrika, uit het Paarl-gebied om precies te zijn: Joostenberg Fairhead 2006, gemaakt van chenin blanc en viognier in een verhouding 2:1. Deze witte wijn was geuriger en krachtiger dan de vorige (14% alcohol en houtinvloed), dus ons vermoeden was dat we gerookte of geroosterde vis zouden krijgen. En inderdaad: een pakketje van smalle reepjes sliptong, mooi gegrilld en begeleid door knoflookschuim waarover aan tafel vier jaar oude Beemsterkaas werd geraspt. Een hele bijzondere combinatie van wijn en eten die we thuis nog wel eens zouden willen nadoen. Gelukkig staat in Perswijn het recept van het knoflookschuim, dus dat biedt mogelijkheden.
De volgende wijn was een mooie rosé van Cres Richards en daarbij werd kwartelvleugel met risotto van grutten opgediend. Over deze gang valt verder weinig bijzonders op te merken.
De volgende gang vonden we daarentegen weer spannend. We hadden stilletjes gehoopt op een gang met wild zwijn, omdat volgens de kranten de Veluwe wordt geplaagd door grote troepen zwijnen. Het werden reebiefstukjes. Daarbij werd een krachtige rode wijn geschonken: Pontval 2004, uit het Portugese Alentejo-gebied (Companhia de Vinhos do Alandroal), gemaakt van Touriga National en Tricadeiro en met maar liefst 14.5% alcohol!
Als overgang naar het nagerecht was er een tussenhapje van rode-koolpuree met schuim van goudreinet. Een interessante combinatie, maar hij kon ons niet bekoren.
Bij het nagerecht, kweeperencrumble met kaneelijs, werd Samos Nectar geschonken. Twintig jaar geleden kwamen we wel eens op de Griekse eilanden en toen vonden we Samos Nectar al erg lekker. Van een goede wijnmaker en in combinatie met het juiste dessert kan deze wijn verrukkelijk zijn.
Samenvattend: Volkskrant-medewerker Mac van Dinther had geen woord teveel gezegd en geen punt teveel uitgedeeld. Uitstekend eten, mooie wijnselectie en een prima avond!
